جی پی اس های ایستگاهی

جی پی اس های ایستگاهی و سیستم‌های جی‌پی‌اس ایستگاهی و GNSS (سامانه‌های ماهواره‌ای ناوبری جهانی) از ابزارهای حیاتی در نقشه‌برداری و بسیاری از کاربردهای دیگر مرتبط با موقعیت‌یابی دقیق هستند. این سیستم‌ها با استفاده از مجموعه‌ای از ماهواره‌ها و گیرنده‌های پیشرفته، امکان تعیین موقعیت جغرافیایی با دقت بسیار بالا را فراهم می‌کنند.

نحوه کارکرد GPS ایستگاهی و GNSS

• ماهواره‌ها: این سیستم‌ها از ماهواره‌هایی در مدار زمین استفاده می‌کنند که سیگنال‌های رادیویی ارسال می‌کنند.
• گیرنده‌های GNSS: این دستگاه‌ها سیگنال‌های ماهواره‌ها را دریافت کرده و با استفاده از آن‌ها موقعیت جغرافیایی را محاسبه می‌کنند.
• ایستگاه‌های مرجع: ایستگاه‌های زمینی که داده‌های تصحیحی ارسال می‌کنند تا دقت محاسبات موقعیت‌یابی را افزایش دهند.
• RTK (Real-Time Kinematic): تکنیکی که با استفاده از داده‌های تصحیحی از ایستگاه‌های مرجع، دقت موقعیت‌یابی را به سطح سانتی‌متر می‌رساند. سامانه شمیم در ایران از این دسته هستند.

ویژگی‌ها و مزایای استفاده از GNSS در نقشه‌برداری

• دقت بالا: تکنولوژی‌های GNSS و RTK می‌توانند دقتی تا سطح میلی‌متر فراهم کنند.
• سرعت: فرآیند نقشه‌برداری با این سیستم‌ها بسیار سریع‌تر از روش‌های سنتی است.
• انعطاف‌پذیری: گیرنده‌های مدرن مانند Leica GS18 T نیازی به تراز کردن ندارند و در برابر تداخل‌های مغناطیسی مقاوم هستند.
• پوشش گسترده: با استفاده از چندین سیستم GNSS مانند GPS (آمریکا)، GLONASS (روسیه)، Galileo (اروپا)، و BeiDou (چین)، پوشش جهانی و دقت بالاتری فراهم می‌شود.

سابقه جی پی اس های ایستگاهی و توسعه GNSS

• آغاز GPS: GPS ابتدا توسط وزارت دفاع آمریکا در دهه 1970 توسعه یافت و در دهه 1980 برای استفاده عمومی در دسترس قرار گرفت.
• توسعه سیستم‌های GNSS دیگر: سیستم‌هایی مانند GLONASS، Galileo، و BeiDou به مرور به توسعه و بهبود دقت و پوشش جهانی این فناوری کمک کردند.
• پیشرفت تجهیزات: کمپانی‌های بزرگی مانند Leica Geosystems در توسعه و بهبود گیرنده‌ها و آنتن‌های GNSS پیشرو است.